Çanakkale Savaşı, Türk milletinin hafızasında silinmez izler bırakmış bir destandır. Birinci Dünya Savaşı’nın en büyük donanmasının Çanakkale açıklarından mevzilere ölüm yağdırmasına karşı, Türk askerinin eşsiz direnişi ve milletin sarsılmaz inancı zaferi getirmiştir. Binlerce vatan evladı şehit düşerken, bu kahramanlık destanı Mehmet Akif Ersoy’un dizelerinde ölümsüzleşmiştir. “Çanakkale Şehitlerine” adlı şiiriyle Ersoy, milletin yüreğinde yankılanan duyguları, fedakârlıkları ve kahramanlıkları kalemiyle ölümsüz kılarak Türk halkının sesi olmuştur.
ÇANAKKALE ŞEHİTLERİNE
Şu Boğaz Harbi nedir? Var mı ki dünyâda eşi?
En kesîf orduların yükleniyor dördü beşi,
-Tepeden yol bularak geçmek için Marmara’ya-
Kaç donanmayla sarılmış ufacık bir karaya.
Ne hayâsızca tehaşşüd ki ufuklar kapalı!
Nerde -gösterdiği vahşetle “Bu: Bir Avrupalı!”
Dedirir- yırtıcı, his yoksulu, sırtlan kümesi,
Varsa gelmiş, açılıp mahbesi, yâhud kafesi!
Eski Dünyâ, Yeni Dünyâ, bütün akvâm-ı beşer,
Kaynıyor kum gibi, tûfan gibi, mahşer mahşer.
Yedi iklîmi cihânın duruyor karşına da,
Ostralya’yla berâber bakıyorsun: Kanada!
Çehreler başka, lisanlar, deriler rengârenk;
Sâde bir hâdise var ortada: Vahşetler denk.
Kimi Hindu, kimi yamyam, kimi bilmem ne belâ…
Hani, tâ’ûna da züldür bu rezîl istîlâ!
Ah o yirminci asır yok mu, o mahlûk-i asîl,
Ne kadar gözdesi mevcûd ise hakkıyle sefîl,
Kustu Mehmedçiğin aylarca durup karşısına;
Döktü karnındaki esrârı hayâsızcasına.
Maske yırtılmasa hâlâ bize âfetti o yüz…
Medeniyyet denilen kahbe, hakîkat, yüzsüz.
Sonra mel’undaki tahrîbe müvekkel esbâb,
Öyle müdhiş ki: Eder her biri bir mülkü harâb.
